De stellingen luidden als volgt:
1 Wil men voor de medemens zo aangenaam mogelijk en voor zich zelf zo aangenaam en acceptabel mogelijk leven, dan moet men voortdurend èn zichzelf èn zijn medemens er tussen nemen, in ’t ootje nemen, te pakken hebben e.d.
2 (als gevolg van 1): Volkomen eerlijkheid is onbestaanbaar in welke menselijke verhouding dan ook maar, zelfs niet in de man-vrouw relatie.
3 (eveneens gevolg van 1): Elkaar nauwkeurig te kennen is onmogelijk, zelfs is het niet mogelijk zichzelf te kennen.
Bespreking:
Aanvankelijk ontspint zich een tweegesprek tussen am. v.d. Zee en am. v.d. Meer, of dit nu niet gewoon als humor beschouwd moet worden. Volgens laatstgenoemde zeer zeker niet; men wordt er dagelijks aan geconfronteerd, als men het maar wil zien.
Daarna volgen enkele voorbeelden dat men in het ene geval anders spreekt dan in het andere en dat men tegenover de ene anders optreedt dan tegenover de ander, maar altijd zo dat men er zelf niet het slechtst uit vandaan komt.
Dit ontlokt am. v.d. Zee enkele kreten als: “Krampachtig egoïsme, fopmens e.d.”, waar am. v.d. Meer in principe achter staat, maar wat hij te scherp vindt uitgedrukt. Hij zou het liever een maskerade willen noemen, daarbij aanhalende een passage van ds Okke Jager omtrent de vergelijking van de mens met een ui. De binnenste schil, eventueel schillen, zal niemand ooit van de mens kunnen halen.
Toch is het volgens am. v.d. Belt mogelijk dat een ander dieper kan gaan dan betrokkene zelf, anders zouden psychiaters geen nut hebben.
Nadat er nog gediscussieerd werd over de “eerlijkheid” uit stelling 2 door de amici Poelman, v.d. Zee, v.d. Belt en Krajenbrink bleek dat er flinke meningsverschillen omtrent de eerlijkheid in het huwelijk bestonden, welke bespreking tenslotte ver buiten de draagwijdte der stelling liep, wat volgens de Praeses geen beletsel was om am. v.d. Meer te bedanken voor het geleverde.