De lezing van am. Keizer is bijgevoegd op een getypt blaadje en wordt in de notulen merkwaardigerwijze niet duidelijk vermeld. Wel wordt een regel aan de discussie gewijd.
Macht is het vermogen van de mens zich in leven te houden. De wil tot macht is dus identiek aan de wil tot leven, is dus identiek aan de wil tot bevrediging van de behoeften, waaruit het leven van ogenblik tot ogenblik bestaat. Spreker toont aan dat de wil tot leven, de wil tot macht voortdurend gefrustreerd wordt, en dat deze frustratie naar buiten slaat en ressentiment wordt, rancune tegen de buitenwereld, tegen de ander. Het ressentiment probeert zich zelf legaal te maken in de principiële gelijkheidsideeën met de verschillende hiernamaalsconcepties, het christendom, het marxisme, het fascisme. Voor hen die de dood als absoluut eindpunt erkennen, hebben al deze gelijkheidsideeën hun waarde verloren vanwege hun dogmatische inslag die een heilig geloof nodig heeft om het ressentiment om te zetten in een absoluut imperatief.
Toch zijn wij met de erfenis, de principiële gelijkwaardigheid, blijven zitten, en we moeten er verder mee werken, omdat een terugkeer tot het volstrekt individuele leven niet meer mogelijk is.
We zullen het ressentiment als ressentiment moeten erkennen, en het als motor moeten gebruiken; niet met de dood koketteren en het ressentiment verbergen achter grote woorden. Menno ter Braak heeft een poging gedaan om te komen tot een handelbare en praktische exploitatie van het ressentiment. Met een lang citaat van hem uit “De nieuwe elite” eindigt de spreker zijn lezing.
Bespreking:
Deze verliep moeilijk en beperkte zich tot 3 of 4 personen.